Rozdział 28

 Za jakiekolwiek błędy przepraszam, ale jestem na laptopie z Ameryki i jakieś znaczki mi się porobiły -.- Rozdział mi się średnio podoba, ale mimo wszystko mam nadzieję, że nie jest najgorszy. I nie uśmiercam nikogo,spokojnie :P Chciałabym wam życzyć Wesołych Świąt :) Ja ich teraz jakoś nie czuję, ale mniejsza :>

25 komentarzy - Nowy rozdział.

@orangedirection x

- Co z nią jest? - spytałem, kiedy lekarka wyszła z sali. - Mogę już ją zobaczyć?
- Jest nieprzytomna. Nie wiem, kiedy się obudzi. Jest ryzyko, że stało się coś z jej mózgiem.
- To znaczy?
- Możliwe, że ma jakiegoś guza.
Przełknąłem wielką gulę.
- Mogę do niej wejść? - bardzo chciałem ją zobaczyć, ale bałem się, że jej widok mnie przerazi.
- Proszę.
Wszedłem do sali. Dopiero co siê pogodziliœmy. Życie zrobi mi na złość. Usiadłem przy niej. Czuję, że to wszystko przeze mnie.
- Co się stało? - spytała Molly wpadając do sali z całą zgrają.
- Nie mam już na to siły - powiedziałem.
Opowiedziałem im w skrócie, o co chodzi. Jestem przybity.
- Ej, chłopie nie przejmuj się. Dobrze, że nie ma nic połamanego! - pocieszał mnie Louis.
- Ta. Dzięki - wzruszyłem ramionami.
Dwie godziny później podeszła do mnie pielęgniarka.
- Nie musi pan tu siedzieć całej nocy.
- Tak, wiem. Ale chcę.
Ocknąłem się drugiego dnia. Wróciłem do domu się przebrać.

Kilka dni później
- Może mi pani powiedzieć, kiedy ona się obudzi? Jej mama się martwi - powiedziałem do lekarki.
- Diagnozujemy, że w najbliższym czasie.
Skrzyneczka obok łóżka Claire zaczęła pipczeć.
- Co to znaczy? - spytałem.
Lekarka wybiegła szybko z sali. Zdenerwowałem się. Zaczęło pipczeć jeszcze szybciej. Spojrzałem na Claire. Otwierała oczy. Facetka w tym samym momencie weszła z kroplówkę w ręce.
- Jak się czujesz? - spytałem mojej dziewczyny, szczęśliwy, że już się obudziła. Rozglądała się dookoła.
- Głowa mnie boli - syknęła. - Co mi się stało?
- Wpadłaś pod samochód, nie pamiętasz? - odparła doktor.
- Och, no tak. Czy ktoś jeszcze ucierpiał? - spytała.
- Przecież... - zacząłem. - Tylko ja tam byłem. - Zmarszczyła czoło. - Wiesz kim jestem, prawda?
- Oczywiście, moim lekarzem - odpowiedziała. Spojrzałem na nią.
- Claire, dobrze siê czujesz? - doktor podeszła do niej.
- Claire? To ja siê tak nazywam?
- Nie mówiła pani nic o takich skutkach! - ryknąłem. - Claire, powiedz, że mnie pamiętasz.
- Ale... - zająkała się. - Ja nic nie pamiętam.
Wyszedłem z sali, trzaskając drzwiami. Jak to? Nie pamięta mnie? Kopnąłem automat z napojami. Nie tak miało być. Miała się obudzić i powiedzieć: Dobrze cię widzieć. Osunąłem się na ziemię. Podkuliłem kolana. Łzy leciały mi ciurkiem z oczu. Płakałem.

Claire
Ujrzałam przed sobą przystojnego chłopaka. Rozglądałam się po sali. Zdecydowanie jestem w  szpitalu.
- Jak się czujesz? - spytał szatyn uśmiechając się do mnie.
- Głowa mnie boli - pulsowało mi całe czoło. - Co mi się stało?
- Wpadłaś pod samochód, nie pamiętasz? - dopiero teraz zauważyłam kobietę stojącą obok.
- Och, no tak. Czy ktoś jeszcze ucierpiał? - nic nie pamiętam.
- Przecież... Tylko ja tam byłem - chłopak zdezorientowany spojrzał na mnie. - Jak to? - Wiesz kim jestem, prawda?
- Oczywiście, moim lekarzem - odparłam pewna.
- Claire, dobrze się czujesz? - kobieta podeszła do mnie.
- Claire? - jakie dziwne imię. - To ja się tak nazywam?
- Nie mówiła nic pani o takich skutkach! - mulat krzyknął. - Claire, powiedz, że mnie pamiętasz - spojrzał na mnie.
- Ale... Ja nic nie pamiętam - zrobiło mi się, żal chłopaka, bo miał łzy w oczach.
Pamiętam gdzie jest Londyn, Alaska, ale nic z mojego życia. Szatyn trzasnął drzwiami.
***
Jestem Claire Jeffary (w nawiasie mówiąc, dziwne nazwisko). Mam 16 lat, niedługo 17 (nie wiem kiedy dok³adnie). Mieszkam obecnie w Londynie.
- A tamten chłopak? Kim jest dla mnie? - spytałam.
- Jestem twoim chłopakiem - wszedł odpowiadając mi na pytanie. - Twoja mama zaraz tu będzie...
Przyszła do mnie kolejna obca mi osoba. Płakała.
- Jest możliwość, że pamięć jej wróci?
Nie chciałam słuchać tych rozmów. Przyjrzałam się mojemu chłopakowi. Patrzył się przez okno. Nie wierzę, że jest taki... przystojny. Nazywa się Zayn. Śliczny i na pierwszy rzut oka miły, ale nic do niego nie czuję. Myślałam, że jak się dowiem kim dla mnie jest, to jakieœ uczucie wróci.
- Wracamy do domu - powiedziała mama.
- Nie - zaprotestowałam. - Chcę tu zostać. Skoro s¹ tu moi przyjaciele...
Mama negocjowała.
- Zostanie ze mną - odezwał się Zayn. - Tutaj przy tych głąbach i Molly może pamięć jej wróci.
Głąbach? Zgodziłam się. Zayn pojechał po jakieœ ubrania dla mnie. Do jakiegoœ Nialla. Mama opowiadała mi o mnie. Trochę to dziwne.
- Kiedy będę mogła normalnie funkcjonować, w sensie taniec itd? - spytałam, skoro okazało się, że chodzę do szkoły artystycznej.
- Musisz na siebie uważać przez pierwsze tygodnie. Napiszę ci zwolnienie.
Zayn wrócił. Poszłam do łazienki się ubrać. Jakie dziwne ubrania. Czarne jeansy, biała bluzka i czerwona bluza. Białe trampki. Spojrzałam na siebie w lustrze. Dotknęłam swoich policzków. To tak jakbym widziała siebie po raz pierwszy.
- Masz jakieś dowody na to, ze jesteśmy razem? - spytałam mulata, kiedy szliśmy korytarzem.
- A muszę to udowadniać? Nie siedziałbym tu tyle, gdybyś nic dla mnie nie znaczyła.
- Słuchaj... Nie znam ciebie, nie wiem co do ciebie czuje i na pewno cię nie kocham.
Powiedziałam chyba ciut za ostro. Dla niego to też musi byæ trudne.
- Znasz mnie doskonale. Może... nauczę cię kochać od nowa? - powiedział do siebie, ale i tak usłyszałam.
Wyszliśmy ze szpitala. Setki ludzi z aparatami na nas naskoczyło.
- O co chodzi? - spytałam zachowując powagę.
Zaciągnął mnie do samochodu. Wsadził kluczyki do stacyjki i nacisnął pedał gazu.
- Posłuchaj teraz. Jestem Zayn Malik, członek One Direction i...
- Jesteś jakimś celebrytą czy co? - przerwałam mu.
- Tak, to właśnie chciałem powiedzieć.
Chodzę z kimś sławnym!