Rozdział 11

Obudziłam się pierwsza. Molly jeszcze słodko chrapała, postanowiłam uwiecznić tę chwilę. Zrobiłam zdjęcie jej lustrzanką. Po fleszu jakim jej dojebałam, obudziła się i zaczęła się na mnie drzeć. Szybko zebrałyśmy się z łóżka, bo była 8 a o 10 miałyśmy pierwsze zajęcia. By nie było drętwo zapuściłam naszą ulubioną piosenkę Mama Ljuba, po rusku oczywiście, bo my kochamy ten język. Szybko się ogarnęłyśmy i poszłyśmy do wspólnej kuchni zrobić sobie cos do jedzenia, zjadłyśmy płatki, poszłyśmy się umyć i przebrać. Potem były nasze pierwsze zajęcia tym razem z tańca.

Zayn od samego rana próbował dowiedzieć się jakie mamy lekcje. Molly przez przypadek się wygadała, no ale trudno. Zajęcia z tańca, śpiewu i aktorstwa są w mieszanych grupach. Spakowałam torbę z ubraniami na zapas. Wyszłyśmy z Molly trochę wcześniej, żeby poszukać sali. Zostawiłyśmy w szatni nasze rzeczy. W łazience poczesałam włosy w koczek, żeby mi nie przeszkadzały. Molly swoje ciemne loki związała w kitkę.

Na sali było już parę osób. Zaczęłam się rozciągać. Po jakimś czasie weszła nauczycielka. Podeszła do mnie i Molly.

- Spóźnione! O cały tydzień - powiedziała a wszystkie oczy skierowały się na nas.

- Wiemy, przepraszam, ale był jakiś problem z pocztą i listy dotarły później.

Trenerka zaczęła pokazywać nam jakieś kroki. Nie czułam tego tańca, ale robiłam co każe. Molly chyba też nie bardzo podobał się ten taniec, bo tańczyła z kwaśną miną. Lekcja powoli dobiegała końca, pani Singer gdzieś wyszła a ja usiadłam na podłogę. Nagle rozszedł się jakiś huk, popatrzyłam w stronę gdzie rozchodził się dźwięk. W drzwiach stał Zayn i Harry. Na głowach mieli... Mój różowy stanik?! Zaczęli biegać po sali jak oszalali i się wygłupiali, zakryłam twarz dłońmi i pochyliłam głowę do dołu. Wszyscy się śmiali i jednocześnie zadziwiali. Molly próbowała zabrać chłopcom mój i swój stanik, ale jej to nie wychodziło. Nauczycielka weszła do sali i zaczęła krzyczeć. Zayn i Harry z jeszcze większym rozbawieniem na ustach zaczęli wycofywać się. Kiedy Malik był obok mnie przelotnie musnął mój policzek i szybko wybiegł.

Razem z Molly dostałyśmy przypał, pierwszego dnia, na pierwszej lekcji. Na szczęście udało nam się tą sytuację wyjaśnić, mówiąc że wykryto u nich ADHD (nawiasem mówiąc razem z Molly mamy takie podejrzenia).

W czasie przerwy opierdzieliłyśmy chłopaków przez telefon. Przez całą rozmowę raczej się z nas śmiali, mówiąc jakie miałyśmy miny i jak potem nauczycielka była wkurzona, niż przejmowali naszymi uwagami.

- Zayn, to wcale nie było śmieszne - mówiłam do telefonu.

- Nie gadaj...

- No może trochę, ale przesadziliście.

- Ale ty nie potrafisz się na mnie gniewać prawda? - zapytał słodkim głosem. - Zresztą, dzisiejszy wieczór jest dla nas. Przyjadę po ciebie o 19.

I się rozłączył. Ruszyłam na kolejną lekcję, tym razem sama. Cóż, pani od angielskiego była niezwykle wyrozumiała dla mnie. Pozwoliła mi nadrobić materiał w dwa tygodnie, co wiąże się z częstszym siedzeniem przy biurku z lampką.

Szkoła jest bardzo duża i zadbana. O takiej marzyłam. Nauczyciele są dosyć fajni. Dobrze, że nie mam na dziś dużo zadane. Nie wiem w co mam się ubrać na spotkanie z Zaynem...

Molly strasznie podobał się pierwszy dzień. Opowiadała, że od razu wpasowała się do ludzi ze swojej klasy. Moim szczęściem była Mara, która zapoznała mnie z resztą.

- W co mam się ubrać? - spytałam.

- Nie wiem, zależy gdzie idziecie - odparła przeżuwając słodką bułkę.

- Nie pomagasz mi, przecież ci mówiłam, że nie wiem gdzie.

- Wyluzuj - wstała i puściła Mama Ljuba.

Pogrzebałam w moich ubraniach.

- Nie ważne, zakładam zwykłe jeansy - powiedziałam.

Do spodni założyłam czarna bluzkę z napisem: Nothing happens twice i na to jeansową bluzę. Teraz zaczęłam poszukiwania butów.

- Muszę skorzystać z waszej łazienki - Harry wszedł do pokoju.

- Co ty tu robisz? - spytała Molly.

- Muszę wziąć u was prysznic. Louis zajął mi łazienkę - powiedział przejęty.

- Harry nie mogłeś po prostu poczekać? - spytałam.

- To byłoby zbyt męczące.

- Leć, szybuj tam do tej łazienki - powiedziała Molly a on z uśmiechem `pofrunął`.

Wygrzebałam moje fioletowe trampki i wzięłam moją torbę.

- Zaraz jadę, wpadnę jeszcze na chwile do pokoju na przeciwko. Pilnujcie się z Harrym - powiedziałam do Molly ze śmiechem.

Popatrzyła na mnie spod byka, wiec szybko wyszłam.

- Maro, jutro o 8:50 pod szkołą, tak? - spytałam wchodząc do jej pokoju.

- Jasne. Gdzieś wychodzisz? - spytała.

- Tak... Opiekunka wie - odpowiedziałam.

- Mogę wiedzieć z kim? - spytała podejrzliwie.

- Nie jestem pewna - zawahałam się.

- Ojj i tak już was widziałam wtedy w samochodzie i cała szkoła huczy, że dwie nowe znają 1D - powiedziała z uśmiechem.

- Nie dobrze - odpowiedziałam. - W każdym razie...

Nie skończyłam mówić, bo usłyszałam huk na korytarzu. Ciekawa otworzyłam drzwi.

Harry biegł nagi po korytarzu a Molly biegła za nim z ręcznikiem krzycząc:

- Weź chociaż ten tęcznik! Opiekunka mnie zabije!

Mara stała wmurowana.

- Eee, no tak. Więc do jutra - zamknęłam przed nią drzwi.

- HAROLDZIE! - wydarłam się, a on wyszedł zza ściany już owinięty ręcznikiem.

Kilka dziewczyn, które właśnie wracały do swoich pokoi patrzyły na tą scenę z nieodgadnionymi minami.

- Wybacz Claire, ale byłem zmuszony to zrobić.

Weszliśmy do pokoju.

- Molly nie chciała się ze mną wykąpać, więc zagroziłem jej że wybiegnę nagi, bo jest tu dużo ludzi - odpowiedział wzruszając ramionami.

- Jesteś nienormalny - powiedziałam mierzwiąc mu włosy.

Molly rzuciła mu następny ręcznik na głowę. Pomachałam jej i wyszłam przed szkołę. Opatuliłam się szczelnie szalikiem, bo było już trochę zimno. Zayn podjechał po minucie.

- Mam nadzieje, że za bardzo nie zmarzłaś - powiedział, kiedy wsiadałam do samochodu.

Rozsiadłam się wygonie i zapięłam pas.

- Gdzie jedziemy? - spytałam. Nie odpowiedział mi. - A tak w ogóle to Harry biegał nago po naszym akademiku - powiedziałam.

Zayn zaczął się śmiać swoim śmiechem przez co ja również. Uwielbiam jego głos.

Zaparkowaliśmy przed jakąś restauracją.

- Zayn, mogłeś mi powiedzieć, żebym ładniej się ubrała - powiedziałam.

- Po co? Wyglądasz idealnie - złapał mnie za rękę.

Ścisnęłam ją mocniej i weszliśmy do budynku. Zayn zaprowadził mnie do naszego stoliku. Zaczęłam przeglądać menu. Kelner przyjął zamówienie. Patrzyliśmy sobie prosto w oczy i rozmawialiśmy o wszystkim czekając na jedzenie.

- Zayn? - usłyszałam czyjś głos.

Obejrzałam się za siebie. O nie.

- Niall, Louis co wy tu robicie? - zapytałam.

- Niall zażyczył sobie zjeść jakieś lepszej jakości żarcie, no to zabrałem go tu. Eleanor nie chciała z nami iść - burkną Louis.

- Czemu mnie to nie dziwi? - szepnęłam.

Zayn popatrzył na mnie przepraszająco.

- Louis, chcielibyśmy być z Claire SAMI - wtrącił się Zayn.

Niall dostawił sobie krzesło. Przyłożyłam rękę do czoła i oparłam się na łokciu. Boo bear i żarłok wygłupiali się przy stole. Wzięli dwa widelce i wystrzelali nimi krzycząc cały czas:

- Strzał widłem!

Odsunęłam swoje krzesło i wstałam. Wzięłam torebkę, kurtkę i wyszłam. Zayn za mną nie nadążał. Niall gapił się jak głupi a Louis dalej strzelał.

- Gdzie idziesz?

- Może... Gdzieś się przejdziemy? - zaproponowałam.

- A co z jedzeniem?

- Skoro już jest tam Niall... Zapłacą - powiedział z uśmiechem.

Złapałam go pod rękę i ruszyliśmy chodnikiem.

- Wiesz, nigdy nie pomyślałabym, że będę szła za rękę z Zaynem Malikiem - powiedziałam.

- Założę się, że o tym też nie myślałaś - poruszył zabawnie brwiami.

Przysunął mnie do siebie tak blisko, że niemal stykaliśmy się ciałami.  Nasze twarze znalazły się na pewnej wysokości. Mrocznie, kusząco uśmiechnięty, utkwił we mnie oczy. I wtedy usłyszałam jakiś płacz. Zayn popatrzył się w dół. Jakaś mała dziewczynka ciągała go za spodnie a łzy leciały jej po policzkach. Wystawiła do mnie rączki, więc wzięłam ją na ręce.

- Co się stało? - spytałam.

- Nigdzie nie mogę znaleźć mamy - moczyła mi kurtkę. Miała gdzieś ze 4 latka i jeszcze sepleniła.

- Zgubiłaś się - powiedział Zayn. - A gdzie twoja mamusia ostatnio ciebie zostawiła?

- Nie wiem - płakała cały czas.

Nic się od niej nie dowiemy, co teraz zrobić?

- Co teraz? - zapytałam.

- Cóż... - westchnął Zayn obejmując mnie w talii. - Chyba musimy jechać na policję. Mała jak się nazywasz?

- Emily.

- Więc Emily, może chciałabyś do mnie na rączki, Claire jest chyba troszkę ciężko - uśmiechnął się do niej.

Popatrzyła się na niego oczkami.

- Ty śpiewasz w zespole - powiedziała i się wyciągnęła do niego. Pokiwał twierdząco głową. - To jest twoja żona?

Zaczęłam się śmiać, kiedy szliśmy w stronę samochodu.

- Nie - śmiał się. - To moja dziewczyna. Chyba.

- Tak Zayn, tak.

Usiedliśmy w jego aucie, ja z Emily na kolanach.

- A co my im w ogóle powiemy? - spytałam.

- Coś się wymyśli - odpowiedział i złapał mnie za rękę.

Po pewnym czasie, stałam już na komendzie składając sprawę. Zayn bawił się z Emily. Dosiadłam się do nich, mieliśmy czekać aż ktoś do nas podejdzie. Zaczął dzwonić mój telefon.

- Możesz mi powiedzieć gdzie ty do ciula jesteś? Louis cały czas mi dupę zawraca - mówiła Molly.

- Na komisariacie - Zayn popatrzył na mnie z pytaniem.

- Co wy na komisariacie robicie?! - krzyknął Lou. - Nie ruszajcie się, jedziemy do was.

Wsadziłam telefon do kieszeni.

- To Molly i Louis. Mają tu przyjechać.

Zayn pokręcił głową.

- Byłabyś dobrą matką. Opiekowałabyś się dziećmi...

- Haha może kiedyś.

Uśmiechnął się. Po jakiś 10 minutach wparował Louis i Molly. Wytłumaczyłam całą sytuację a Molly waliła suchary o romantyzmie i dzieciach. Louis cały czas gadał jak moglibyśmy nazwać swoje dzieci i po kim mieli by oczy, nos itd.

Emily zasnęła na moich kolanach. Okazało się, że jej mama już jedzie tutaj, bo zgłosiła jej zaginiecie.

Molly siedziała i śpiewała na cały korytarz Vas happenin boys, vas happenin boys. Muszę przyznać że bardzo ładnie jej wychodziło. W końcu jedna policjantka podeszła do nas i powiedziała, że jeśli się nie zamkniemy to nas wyrzuci. Po jakimś czasie matka Emily przyjechała. Podziękowała nam za pomoc. Wsiadłam do samochodu Zayna.

- Masz całą kurtkę w glutach - powiedział.

- Będę musiała ją uprać - popatrzyłam na moje ramie.

Zajechaliśmy pod mój akademik, Molly i Louis byli za nami.

- Dziękuję za miły wieczór - powiedziałam.

- Nie tak go planowałem - westchnął.

Przełożyłam nogi przez kierownicę. Siedziałam na Zaynie okrakiem. Obejmował mnie. Nachyliłam się i go pocałowałam. Mój język i jego ocierały się o siebie z namiętnością. Jego oddech się pogłębiał i przyspieszał.

- Przestaniecie już uderzać w ślinę? - usłyszałam.

Louis stał i pukał w okno od strony Zayna. Wyszłam z samochodu i jeszcze mu pomachałam.

- Nienawidzę was za to, zazdroszczę po prostu – powiedziała Molly.

- Też zastanawiam się dlaczego to ja – burknęłam.

- Jesteście dobraną parą. Teraz czekać na małe Zayniątka!

Walnęłam Molly i w śmiechu poszłyśmy do pokoju.

Nie wiem czy się spodobał, ale wyszedł taki jaki wyszedł :) Jak tam Sylwester? :D Mi zleciał bardzo miło. Czekam na jakieś 10 komentarzy :P Do napisania xx

@orangedirection