Rozdział 24

NIE WIEM, CO JA MAM ROBIĆ ŻEBYŚCIE KOMENTOWALI. CZY JA TAK ŹLE PISZĘ? TO TYLKO CHWILA WSTUKAĆ COŚ NA KLAWIATURZE, A DLA MNIE ZNACZY WIELE.  Nowy rozdział, jak obiecałam. Nie podoba mi się, ale nevermind. Czekam teraz na wasze opinie :) 25 komentarzy, nowy rozdział.

@orangedirection

- Pokażcie mi miłość - Molly piszczała, trzymając w ręku aparat.

Przysunęłam się do niego w zielonej sukience. Nienawidzę ich za to. Popatrzyłam się w aparat. On skierował wzrok na mnie i pochylił głowę. Molly pstryknęła zdjęcie. Odetchnęłam głęboko.

- Chyba nie wyszłam tak źle - powiedziałam.

Wzięłam aparat do ręki. Co na tym zdjęciu robi Nina? Przecież...

Otworzyłam gwałtownie oczy. Byłam zapłakana. Podniosłam się na łóżku. Czy zawsze, kiedy wstanę musi kręcić mi się w głowie? Złapałam się za brzuch. Ostatnio, kiedy mam okres, śnią mi się dziwne sny. 

Napiłam się wody stojącej na szafce i wróciłam do spania. Gorączka mi się od wczoraj utrzymuje.

Zayn

- Zayn! Wody mi odeszły! - krzyknęła.

Podbiegłem do niej.

- Weź mnie na pogotowie, teraz!

Złapałem kluczyki, wziąłem ją na ręce i zaniosłem do samochodu. Bałem się, bo nie wiem, co robić w takiej sytuacji. Zajechaliśmy na porodówkę. Położyli ją na salę.

- Jedź. Jedź do domu i przywieź moje rzeczy - wycharczała.

Pielęgniarki stały w pobliżu jej. Wyleciałem ze szpitala. Czym prędzej popędziłem do domu. Spakowałem najprzydatniejsze rzeczy. Żołądek zwijał mi się z nerwów.

- Mamo! - powiedziałem do słuchawki. - Rodzi.

Rozłączyłem się i dojechałem na miejsce.

- Dlaczego ją to tak boli? - spytałem, wchodząc i patrząc na jej wykrzywioną od bólu twarz.

- Wybrała poród naturalny.

- Czyś ty oszalała? Bez znieczulenia?! - Molly krzyknęła na nią.

- Chcę, żeby wszystko było naturalne - starła pot z czoła.

- Przyj - poleciła pielęgniarka.

Złapałem ją za rękę. Nigdy się tak nie denerwowałem.

Przez godzinę się jeszcze męczyła. W końcu zaczęła rodzić. Nie trwało to długo. Kiedy pielęgniarka położyła dziecko w jej ramionach, płakała ze szczęścia.

- Córeczka - wychlipała.

- No Claire, macie swoje wymarzone Zayniątko - Molly poklepała mnie po ramieniu.

- Zayn! Zayn, wstawaj! Jak mogłeś? Godzinę temu miałeś mnie zawieźć na plan - otworzyłem oczy i zauważyłem Ninę pochylającą się nade mną.

- Przepraszam - powiedziałem zaspany.

Spojrzałem na zegarek na ścianie - 1 pm.

- Poczekaj, zaraz się ogarnę - wygrzebałem się spod kołdry i poszedłem do łazienki.

- Szybko.

Ogarnąłem się w miarę możliwości. Włosy zostawiłem spuszczone na czoło. Wsiadłem do samochodu, gdzie Nina już na mnie czekała.

- Mogłeś zrobić coś z włosami - zaczęła mi je układać.

- Miało być szybko. Zostaw, jest dobrze - odepchnąłem jej ręce.

Ruszyłem. Jechaliśmy ulicami Londynu. W połowie grogi mi się przypomniało.

- Weź mój telefon i zadzwoń do Nialla, że się spóźnię - poprosiłem.

Skończyła malować usta i wzięła mój telefon.

- Do kogo? - powtórzyła.

- Do Nialla. N jak niebo.

Odblokowała go, bo usłyszałem charakterystyczny dźwięk.

- Żartujesz sobie? - spytała.

- Co? - skręciłem w prawo.

- Dalej pierwsza na liście?

Pomachała mi telefonem przed oczami.

- Jakoś nie było okazji zmieniać - wzruszyłem ramionami.

- Claire kochana - zacytowała jak miałem ją zapisaną.

- Daj spokój. Zadzwonisz do niego, czy nie? - żyła na szyi zaczęła pulsować.

- Nie.

Zjechałem na parking.

- Co ty robisz?

- Sam zadzwonię. Daj mi ten telefon.

Chciałem wyrwać jej go z dłoni. Naklikało się z 10 przycisków.

- Oddaj mi go - zażądałem.

- Zmienisz tę nazwę, czy nie? - spytała.

- Może.

- Wolisz ją ode mnie? - pisnęła.

- Daj mi ten telefon do jasnej cholery.

- Wybieraj.

- Chyba wolę mój telefon od ciebie - warknąłem.

- Bezczelność - rozpięła pas i wysiadła z auta. - Nie dzwoń do mnie - trzasnęła drzwiami.

- Bez obaw - powiedziałem do siebie.

Podniosłem telefon z miejsca pasażera. Miałem odpięty pas. Nagle coś uderzyło w tył mojego samochodu. Poczułem silne wstrząśnięcie. Poleciałem do przodu. Głowa rozbiłem przednią szybę. Poczułem w buzi smak krwi. Ćmiło mi przed oczami. Wyleciałem całkowicie z pojazdu. Czułem jak szkła wbijają mi się w nogę, a auto ją miażdży. Uderzyłem w coś głową. Ciemnosć...

Claire

One less lonley girl... One less lonley girl... One less lonley girl... How many I told you's. Dobiegłam do kuchni po telefon. Tak, zmieniłam dzwonek. Popatrzyłam na niego. Zayn? Drżącymi palcami odebrałam telefon.

- Halo? - powiedziałam.

- Oddaj mi go - usłyszałam stanowczy głos Zayna.

Zanim zdążyłam odpowiedzieć, rozbrzmiał inny, kobiecy głos.

- Zmienisz tę nazwę, czy nie?

- Może - lekceważący ton, znałam go.

Postanowiłam nie odzywać się i słuchać dalej.

- Wolisz ja ode mnie? - dziewczyna. Moja myśl: Ma jeszcze kogoś innego?

- Daj mi ten telefon do jasnej cholery.

- Wybieraj - ale groźba, laska pojechała.

- Chyba wolę mój telefon od ciebie - szczery Zayn.

- Bezczelność. Nie dzwoń do mnie - usłyszałam trzaśnięcie drzwiami.

- Bez obaw - drwiący głos Malika.

Zdałam sobie sprawę z tego, ze nie powinnam tego słyszeć. Pewnie przez przypadek do mnie zadzwonił. Już miałam się rozłączyć, kiedy usłyszałam huk i dźwięk rozbijanej szyby.

- Zayn?! - krzyknęłam do telefonu.

Jeszcze więcej hałasu, aż w końcu cisza. Rozłączyło mnie. Wystraszyłam się. Serce galopowało mi jak koń. Wstukałam szybko numer Nialla.

- Gdzie jest Zayn? - spytałam drżącym głosem, który był na granicy płaczu. Miałam najgorsze przeczucia...